Τι σκέφτομαι όταν δεν κάνω βουτιές

Πριν από έξι μήνες σου έγραψα για τις μεγάλες αλλαγές. Όλες αυτές που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, που θα δώσουν άλλη πνοή στην καθημερινότητά μας, που πιθανόν θα μας κάνουν καλύτερους. Έχοντας πάντα υπόψιν υποκειμενικά κριτήρια.

Στον πρώτο μήνα ίσα που τα καταφέρνουμε. Στον δεύτερο τρεμοπαίζει η κατάσταση. Στον τρίτο καταρρέουμε. Και ο Απρίλης μοιάζει ένα βουνό που δεν ξέρουμε αν θα ανέβουμε. Και μένουμε να το κοιτάμε με την ελπίδα ότι θα εξαφανιστεί από μπροστά μας. Και η άνοιξη έρχεται και φεύγει, το καλοκαίρι κάνει την εμφάνισή του. Ξανά.

Βλέπεις, όλοι θέλουμε τις αλλαγές που έχουμε υπολογίσει. Ή καλύτερα, όλοι θέλουμε τα αποτελέσματα από τις αλλαγές που είχαμε υπολογίσει. Να γίνουμε καλύτερα εδώ κι εκεί, να πάρουμε αυτά που θέλουμε κι ας δώσαμε λιγότερα. Όμως δεν υπολογίζουμε και τις αλλαγές που έρχονται στο κατόπι μας, κάποιες φορές χωρίς τη θέλησή μας.

Έξι μήνες μετά, κοιτάω τις σημειώσεις που έγραφα μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες του Δεκέμβρη. Ποια ήταν τα θέλω μου, σε πόσα έμεινα πιστός και σε τι απέτυχα τελικά. Μα το πιο βασικό, πόσο άλλαξα από εκείνον τον Γενάρη που ξεκίνησα, τον Μάρτιο που στραβοπάτησα, τον Απρίλη που μου κόπηκαν τα πόδια και αυτόν τον Ιούνη που έφτασε στο τέλος του.

Όσοι κοντινοί μου άνθρωποι με γνωρίζουν, πιθανόν αντιλαμβάνονται για το τι γράφω και σε τι απευθύνομαι. Πιθανόν πάλι εσύ να σκέφτεσαι τι σχέση έχει αυτό το newsletter με το ταξιδιωτικό περιεχόμενο για το οποίο γράφτηκες. Και θα σου απαντήσω ότι δεν είμαι μονάχα αυτό.

Γιατί σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω ότι η ζωή δεν έχει μόνο μικρά ή μεγάλα ταξίδια, πληρωμένα εισιτήρια και μερικές ημέρες άδειας για να τα απολαύσεις. Η ζωή μπορεί να σου φέρει αλλαγές με ταξίδια μέσα στην καθημερινότητά σου, με τα οποία δεν χρειάστηκε να ξεμύτισες (πολύ) από την πόλη που κατοικείς αλλά το μυαλό σου για λίγο ξέφυγε μακριά. Κι αυτά μπορεί να ήταν αφορμές, στιγμές, πράγματα, άνθρωποι που μπορούν να φέρουν μικρές αλλά και μεγάλες αλλαγές.

Βέβαια, τις μεγάλες ακόμη δεν τις έχω συναντήσει (εκτός από μια) αλλά οι μικρές είναι αισθητές.

Πριν από λίγο καιρό, σε μια από αυτές τις τυχαίες γνωριμίες αυτού του καλοκαιριού, έπιασα την κουβέντα για τη μουσική. Όχι τόσο μόνο για τις προτιμήσεις σε στιλ και είδη, αλλά πιο πολύ για τα κομμάτια που έχουν αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή. Έτσι έμαθα για το κομμάτι “Life’s for the Living” από Passenger.

Στο πρώτο άκουσμα σκέφτηκα «ωραίο κομμάτι, εκφράζει σίγουρα μια ελπίδα για τη ζωή που έφυγε και για τη ζωή που έρχεται». Στο δεύτερο άκουσμα, έψαξα να βρω τη σημασία της φράσης “life is for the living” κι έτσι κατάλαβα ότι εκφράζει την ιδέα ότι η ζωή πρέπει να βιώνεται και να απολαμβάνεται στο έπακρο. Είναι μια υπενθύμιση να αξιοποιούμε στο μέγιστο το χρόνο που έχουμε, να αναζητούμε νέες εμπειρίες και να εκτιμούμε την ομορφιά και τις ευκαιρίες που μας προσφέρει η ζωή.

Με το ρεφραίν να αναφέρει χαρακτηριστικά “Don’t cry for the lost , smile for the living , get what you need and give what you’re given , life’s for the living so live it , or you’re better off dead” αντιλαμβάνομαι ότι θέλει να αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις όλη αυτή την τρέλα και την παραφροσύνη της ζωής είναι να μην της αντιστέκεσαι. Να μην ξοδεύεις το χρόνο σου κλαίγοντας το παρελθόν ή να μένεις στις χαμένες ευκαιρίες, αλλά αντίθετα να κολυμπήσεις έξω και να αντιμετωπίσεις τα κύματα κατά μέτωπο και κυρίως - να το απολαύσεις . Για όλες τις μικρές και μεγάλες αλλαγές που θα έρθουν, για τα ταξίδια που θα γίνουν, για τον άνθρωπο που είσαι σήμερα και εκείνον που θα δεις αύριο.

Αυτό κρατάω. Και με αυτό σε αφήνω εδώ.

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Κότορ (Μαυροβούνιο)

Αν δεν έχεις σκεφτεί ποτέ το Μαυροβούνιο για πιθανή επίσκεψη στο μέλλον, δε θα είχες την τύχη να πέσεις σε εκείνες τις φωτογραφίες με θέα από ψηλά παλιές καστροπολιτείες. Μάντεψε, υπάρχουν πολλές πιθανότητες το Κότορ με φόντο τον ομώνυμο κόλπο του να είναι στα πρώτα αποτελέσματα. Μια μεσαιωνική με έντονη την επιρροή των Βενετών πόλη και πραγματικά αρκετά γραφική.

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Αυτή τη φορά η πρόταση μπορεί να χαρακτηριστεί ολίγον τι μελαγχολική αλλά γεμάτη αισιοδοξία. Πώς γίνεται αυτό θα με πεις; Σε αυτό θα απαντήσει ο master του σκανδιναβικού κινηματογράφου Άκι Καουρισμάκι με ένα απλό story που παραδόξως δύσκολα τοποθετείται κάπου χρονικά. Ίσως να θέλεις να μπερδέψει τον θεατή, ίσως να θέλει να δει τα όριά του.

Δύο φαινομενικά αταίριαστοι χαρακτήρες, η Άνσα και ο Χολάπα, ντροπαλοί, εξαιρετικά αγοραφοβικοί και μοναχικοί συναντιούνται τυχαία σε ένα καραόκε μπαρ. Εκείνη δουλεύει σε ένα σούπερ μάρκετ και απολύεται για ασήμαντο λόγο. Εκείνος εργάζεται σε οικοδομές και τον πιάνουν να πίνει εν ώρα εργασίας. Η τύχη θα τους φέρει κοντά και θα προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν τα μέσα τους προς τα έξω. Ένας αλκοολικός χωρίς ενοχές και πρόθεση να αλλάξει, μια σχεδόν λακωνική στις εκφράσεις και τις συζητήσεις με τους γύρω της κοπέλα που έχει χάσει πατέρα και αδελφό από το πιοτό και προτιμά να μένει χωρίς σύντροφο.

Νιώθω ότι αν γράψω περισσότερα, θα σου δώσω την πλοκή στο πιάτο για τα «Πεσμένα Φύλλα».

Γιατί να δεις αυτή την ταινία;

Δε θα σου κρύψω ότι είναι αρκετά σινεφιλική. Η φωτογραφία, ο φωτισμός, η κινησιολογία δε θυμίζουν σε τίποτα αμερικάνικη τύπου ταινία αλλά έντονα σκανδιναβικό - ευρωπαικό κινηματογραφό. Παρόη τη μιζέρα που εντοπίζεται σχεδόν παντού, σε στάσεις λεωφορείων, στα μικρά καφέ, μέσα στα παλιά σπία και τα μπαρ, διακρίνεται μια ανάσα μελό καθαρότητας, μια ανοιξιάτικη διάθεση που μοιάζει να έχει τα δικά της σκαμπανενβάσματα.

Και όπως διάβασα κάπου, θα ήθελα να παραθέσω αυτούσια τα λόγια μιας κριτικού κινηματογράφου:

«Γιατί ο ρομαντισμός έχει το σκέλος του ξεχωριστού άλλου, του άλλου που κοιτάμε και χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, έχει όμως και το σκέλος της καθόλου ξεχωριστής, της κοινής σε όλους τους ανθρώπους, ανάγκης, να έρχονται κοντά με άλλους ανθρώπους και να αποτελούν ένα μαζί, σύντομο ή όχι, διαρκές ή όχι, πάντως ένα μαζί.»

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Ολλανδικό website απάνταει καθημερινά σε ένα βασικό ερώτημα: μπορώ να φορέσω κοντό παντελόνι;

Είχαμε κι εμείς πρώτοι στα Τρίκαλα, γατάκια

Solo female traveler γράφει για τις 5 από τις 65 χώρες που έχει ταξιδέψει και προτείνει για να την κάνεις μονάχος/η σου.

Ένα υπέροχο άρθρο για τα απωθημένα πριν το ανθρώπινο τέλος - οι ομορφότερες στιγμές, οι πιο αγχωτικές κι αυτές που θέλαμε αλλα δε ζήσαμε

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Επειδή στο ανέφερα και πιο πάνω, στο αφήνω εδώ για να πάρεις μια γεύση από το τραγούδι της εισαγωγής. Κράτα τους στίχους. Εκεί είναι όλο το νόημα.

Μέχρι την επόμενη φορά,