Μέσα Οκτώβρη και είμαι σε νησί

Σου γράφω αυτό το newsletter ενώ βρισκόμουν στο πλοίο για τα Κύθηρα. Ναι, μπορείς ελεύθερα να κάνεις τον συνειρμό με τον τίτλο της ταινίας του Αγγελόπουλου. Εκτός κι αν είσαι αρκετά νεαρός/νεαρή σε ηλικία ή, για να με δικαιολογήσω, δεν έχεις ιδιαίτερη επαφή με τον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν πειράζει, αυτό διορθώνεται. Απλά βάλε το «Ταξίδι στα Κύθηρα» στη λίστα σου λοιπόν.

Βέβαια, καλώς εχόντων των πραγμάτων, μόλις θα έχω γυρίσει πίσω στην Αθήνα, θα έχει φτάσει στο inbox σου (εισερχόμενα, με απλά ελληνικά) και όλα θα κυλούν ομαλά. Κι αυτό θα μου δώσει την αφορμή για μια καλή ιστορία με αφορμή το δικό μου ταξίδι. Γιατί, τι νόημα έχει να επισκεπτόμαστε άλλα μέρη και προορισμούς, αν δε μοιραζόμαστε εμπειρίες που έχουμε βιώσει και ιστορίες που έχουμε μάθει;

Που λες, όπως σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, έτσι και στα Κύθηρα υπάρχουν αρκετές ιστορίες, μύθοι, θρύλοι και παραδόσεις. Μια από αυτές τις ιστορίες αποκαλύφτηκε μπροστά στα μάτια όταν… βρέθηκαν για φαγητό ένα Σάββατο βράδυ σε ένα από τα πιο γνωστά μαγαζιά του νησιού, το «Κόκκινο Σπαλέτο».

Αφού μπήκα στο μαγαζί και κάθισα στο τραπέζι που είχαμε κλείσει για το βράδυ, άρχισα να παρατηρώ την εσωτερική του διακόσμηση. Είχα ρωτήσει τη σημασία του ονόματος αλλά δεν είχα πάρει κάποια ξεκάθαρη απάντηση μέχρι που το βλέμμα που έπεσε πάνω σε ένα μεγάλο πίνακα, όπου αναγραφόταν η προέλευση και η έννοια του ονόματος. Αργότερα, θα έψαχνα περισσότερα για την ιστορία.

Για πολλούς από εμάς, στις ιστορίες που πρόλαβαν να μοιραστούν οι παππούδες μας, κυριαρχούσαν οι νεράιδες. Θηλυκές μορφές, πανέμορφες στην όψη που τριγυρνούσαν σε λαγκάδια και ρεματιές, συχνά στήνανε χορούς και τραγουδούσαν κι αν είχες καλές σχέσεις μαζί τους έκαναν κάθε ευχή σου πραγματικότητα.

Στα Κύθηρα πάλι πίστευαν ότι την μαγική τους δύναμη την αντλούσαν από το μαντίλι τους. Αν κάποιος δηλαδή τους το αφαιρούσε, θα γίνονταν κι αυτές γήινες, ανθρώπινες, αδύναμες. Πάνω σε αυτή την πεποίθηση, τις εποχές που ο κόσμος δε μπορούσε να εξηγήσει από τα απλά πράγματα μέχρι τα ανεξήγητα φαινόμενα του ανθρώπινου νου και της φύσης, στηρίχθηκε και ένας Κυθηραϊκός θρύλος.

Κάποτε, σε ένα χωριό του νησιού, ζούσε μια κοπέλα σπάνιας ομορφιάς με υπέροχο δέρμα, μάτια που μαγεύανε τους άνδρες του χωριού και ραγίζανε καρδιές. Επειδή διέφερε από τις υπόλοιπες κοπέλες του χωριού, δημιουργήθηκαν φήμες ότι τα βράδια έτρεχε στα λαγκάδια, επικοινωνούσε με πνεύματα, μιλούσε με τα αστέρια και μπορούσε να βρεθεί σε λίγα λεπτά από το ένα χωριό στο όλοι.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί της, ενώ πολλές φορές τσακώνονταν για χάρη της. Κάποιοι λένε πως αυτές οι φασαρίες δεν είχαν αίσιο τέλος. Κι αυτό έδινε μια «σατανική χαρά» στην κοπέλα.

Άτυχη κοπέλα που είχε την ατυχία να γεννηθεί σε ένα μέρος και μια εποχή, όπου οι άνθρωποι δημιουργούσαν θρύλους για να δώσουν εξηγήσεις σε όσα δεν κατανοούσαν. Ούτε στο ελάχιστο…

Μια μέρα, κάποιος βαρύμαγκας, κάποιος που σήμερα θα πίστευε ότι του σέρβιραν σε fake news, αποφάσισε να πάρει το νόμο (που δεν υπήρχε) στα χέρια του και αποφάσισε να λυτρώσει το χωριό από αυτή τη «μάγισσα» που είχε γοητεύσει με ξόρκια του χωριό. Σαν να διαβάζω μια άλλη έκδοση του Φρόλο και της Εσμεράλντας στην Παναγία των Παρισίων. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο τύπος είχε φάει ερωτική απογοήτευση και δε μπορούσε να τη χωνέψει.

Δολοφονεί την κοπέλα και της παίρνει το μαντίλι που δεν αποχωριζόταν ποτέ, όπως λένε, το κόκκινο σπαλέτο της. Και για να δικαιολογήσει τη δολοφονία, δίνει εξηγήσεις στο χωριό και αποφασίζεται το «μαγεμένο μαντίλι» να φυλαχτεί στην Παναγιά στην εκκλησιά πάνω στο χωριό, ώστε καμιά γυναίκα να μην το φορέσει ξανά.

Βέβαια, στην ιστορία προστίθενται και άλλες παραλλαγές, καθώς λέγεται ότι η κοπέλα, η νεράιδα του χωριού, είχε αποκτήσει γιό. Δεν βρήκα αναφορά για τον σύζυγο και πατέρα. Αλλά, χρόνια μετά, μια νύχτα με θύελλα, ο γιος της ο Αντρέας, ανέβηκε στην Παναγιά και έκλεψε το κόκκινο σπαλέτο για να το χαρίσει στη Ρέλια, την κοπέλα που αγαπούσε.

Όταν έγινε αντιληπτή η απουσία του μαντιλιού, σήμανε συναγερμός, καμπάνες ηχήσαν και οι χωριανοί βγήκαν στη γύρα με λιτανείες και λιβάνια. Μεγάλο κακό θα συνέβαινε. Φυσικά, το μόνο κακό που έμελλε να γίνει ήταν οι κατάρες που ανταλλάχτηκαν, άλλοι λένε ότι ανακάλυψαν το σπαλέτο στο λαιμό της Ρέλιας, το δώρο που της έκανε ο Αντρέας και βρήκαν άσχημο τέλος. Δύσκολες εποχές…

Το κόκκινο σπαλέτο, το κόκκινο μαντίλι, ξυπνούσε κάτι μέσα στους κατοίκους των Κυθήρων, όπως το αντίστοιχο χρώμα στις ταυρομαχίες. Ακόμη και σήμερα.

Αυτός ο θρύλος έγινε θεατρικό έργο και παίχτηκε για πρώτη φορά του 1919. Και χαίρομαι που πλέον, τον γνωρίζω. Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Νάουσα

Σκαρφαλωμένη στους πρόποδες του όρους Βερμίου, στο πιο όμορφο κομμάτι του θα έλεγε κάποιος, αυτή η πόλη της Μακεδονίας έχει τόσα πολλά να σου δείξει κι άλλα τόσα να ανακαλύψεις! Και σε παρακαλώ, μη την συγχέεις με το χωριό στο νησί της Πάρου!

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Το περσινό καλοκαίρι του 2022 είχα αρχίσει να επισκέπτομαι διάφορα θερινά της Αθήνας. Όχι απαραίτητα κοντά στο σπίτι, όχι βέβαια και στην άλλη άκρη της πόλης. Σε ένα από αυτά, ένα βράδυ, έπαιζαν δύο ταινίες ευρωπαϊκού κινηματογράφου: μια κοινωνική δραμεντί από τη Νορβηγία και μια μαύρη κωμωδία από την Ισπανία. Το ζάρι έδειξε Ισπανία και τελικά το μετάνιωσα. Αντιθέτως, η νορβηγική δημιουργία μου είχε κολλήσει στο μυαλό μέχρι που, ένα χρόνο και μετά, κατάφερα να τη δω.

Νεαρή πρωταγωνίστρια που αναζητάει αυτό που θέλει στη ζωή της κάνει διάφορα περάσματα από ανθρώπους και καταστάσεις μέχρι που ερωτεύεται ένα γνωστό κομίστα (ξέρεις, αυτόν που φτιάχνει κόμικς) και βάζει τη ζωή της, εν μέρει στο περιθώριο. Με αρκετές αγάπες για τη συγγραφή και τη φωτογραφία επιλέγει να μην εξερευνήσει σε βάθος αυτές τις πτυχές της, κάνει όλο πισογυρίσματα και προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από ένα διαρκές υπαρξιακό τέλμα. Έτσι, η ιστορία του έργου παίρνει μια εν μέρει κοινότυπη αλλά και από την άλλη πρωτότυπη τροπή.

Αυτή είναι η ιστορία για το «Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου» που διαδραματίζεται στο κρύο Όλσο, αν και στις περισσότερες σκηνές μοιάζει να επικρατεί καλοκαίρι όλο το χρόνο. Προσωπικά, μου αρέσουν οι ταινίες που εξερευνούν τις ανθρώπινες σχέσεις χωρίς να καταλήγουν σε κάποιο κλασικό, χιλιοπαιγμένο τέλος. Αυτό το φαινόμενο εντοπίζεται και σε αυτήν την ταινία.

Γιατί να δεις αυτή την ταινία;

Αν είσαι περισσότερο του στιλ της γρήγορης δράσης, περιπέτειας, superheroes και λίγο scifi ενδιάμεσα, δε θα σου κάνει εντύπωση. Περισσότερο θα νιώσεις μια καταπίεση για να τη δεις.

Αλλά, αν πάλι, προτιμάς να βλέπεις ταινίες που θα σε προβληματίσουν στο τέλος, που θα σε βάλουν σε σκέψεις και πιθανόν σου δώσουν τροφή για περαιτέρω συζητήσεις, το «Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου» είναι μια καλή περίπτωση. Μόνο φρόντισε να τη δεις σε κατάσταση που δε θα απέχεις λίγα λεπτά από τον ύπνο και τα βλέφαρά σου θα κλείνουν από την κούραση.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Μια συναυλία των U2 μέσα… σε μια σφαίρα

Το πιο κουλ τούνελ για ποδήλατα

Η Νότια Κορέα ψάχνει τρόπο να χωρέσει 12.000 και παραπάνω ανθρώπους σε γειτονία που θα επιπλέει!

Όταν κυνηγάς ανεμοστρόβιλους, κάποια στιγμή θα τους προλάβεις ή θα σε προλάβουν εκείνοι

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Νιώθεις και εσύ ότι μερικέ φορές κάποια τραγούδια ταιριάζουν απόλυτα στο vibe, την αισθητική, την αύρα μιας στιγμής; Κάτι τέτοιο μου έβγαλε αυτό το κομμάτι και μπήκε ήδη λίστα για να το μοιραστώ μαζί σου.

Μέχρι την επόμενη φορά,