Σου γράφω εν τάχει. Γιατί αυτό το newsletter έχει δύο βασικές διαφορές από τα προηγούμενα.

Πρώτον, ο χρόνος που είχα για να το γράψω ήταν εξαιρετικά περιορισμένος με αποτέλεσμα να πληκτρολογώ λέξεις στο μετρό, στο λεωφορείο, στη δουλειά, πριν τον ύπνο, το πρωινό και γενικά σε όποιες νεκρές και άδειες στιγμές έβρισκα. Ελπίζω να μου βγει σε καλό.

Δεύτερον, η ιστορία που έχω για σένα είναι εκτός Ελλάδος. Ω ναι, τη στιγμή που θα διαβάζεις αυτό το μήνυμα θα βρίσκομαι αισίως στο αεροπλάνο για την άλλη άκρη της Ευρώπης. Τουτέστιν σε πορτογαλικό έδαφος.

Η Πορτογαλία ήταν στη λίστα μου καιρο, απλά δεν είχα βρει την ευκαιρία. Κάποτε βέβαια, εκεί στο μακρινό 2019 ήμουν ανάμεσα στην Πορτογαλία και τη Σκωτία για ταξίδι. Μάντεψε που κατέληξα.

Φέτος όμως το πήρα απόφαση, το έψαξα και η πτήση για το αρχαιότερο (από το 1139 μ.Χ., επίσημα αναγνωρισμένο) κράτος της Ευρώπης έκλεισε. Οι λίστες με μέρη, στενά, ταράτσα και αξιοθέατα που θέλω να δω έχουν γεμίσει που ζήτημα να μου φτάσουν οι μέρες.

Αλλά θέλω να σου πω την ιστορία που σου υποσχέθηκα. Για ένα φρούτο που φέτος γεύτηκα αρκετά. Σε κάθε μορφή, από τον καρπό, σε τσάι, σάλτσα αλλά και μαρμελάδα. Για το μούσμουλο και πως αυτό κατέληξε (σχεδόν) εθνικό φρούτο των Πορτογάλων.

Την περίοδο των ανακαλύψεων, το μακρινό έτος 1513, φτάνει, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο Πορτογάλος εξερευνητής Jorge Álvares στην Κίνα. Άλλη ήπειρος, άλλα ήθη κι έθιμα, άλλος κόσμος.

Ο Álvares ζητάει να συναντηθεί με τον ανώτερο άρχοντα και οι ντόπιοι τρέχουν να ενημερώσουν τον αυτοκράτορά τους.

«Μέγα Αυτοκράτορα, έχουμε μουσαφίρηδες» πιθανόν να του είπαν τότε, ξέρετε, στη δικιά τους υπεροχή γλώσσα.

«Μην τους αφήνετε να ξεροσταλιάζουν λοιπόν, φέρτε τους, ταΐστε τους και κοιμησε τους άμα λάχει. Θα έχουν πεθάνει από την κούραση τόσες μέρες ταξίδι. Κι έπειτα αν είναι θα τα πούμε» μάλλον ανταπάντησε ο μεγάλος.

Κι έτσι τους έμπασαν, τους φιλέψαν και κάποια στιγμή έγινε η μεγάλη συνάντηση.

Λέγεται λοιπόν, ότι μετά τους χαιρετισμούς και τις κουβέντες που αντάλλαξαν, όταν ήρθε η ημέρα της επιστροφής, ο Álvares δώρισε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και καλής θέλησης στον αυτοκράτορα έναν όμορφο θάμνο.

Όμως αυτός είχε αγκάθια!

Αυτό εξόργισε τον αυτοκράτορα που θεώρησε προσβολή αυτή την κίνηση. Οπότε, θεώρησε ότι σε ένα «κακό» δώρο αξίζει ένα αντίστοιχο κακό δώρο. Έδωσε τότε εντολή να του τυλίξουν για το δρόμο ένα ανάλογο δώρο με ένα δέντρο που ήταν γνωστό για τον πικρό του καρπό. Και έτσι ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Οι κηπουροί του βασιλιά συνέχιζαν να ποτίζουν και να φροντίζουν τον θάμνο. Ο Álvares κατάφερε να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη και φύτεψε το δέντρο που του δώρισαν. Πάλι καλά που άντεξε τόσο καιρό.

Και μόλις φυτεύτηκε σε πορτογαλικό έδαφος, λίγο καιρό μετά, τα φρούτα που βγήκαν από το δέντρο δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που έβγαιναν στην Κίνα. Είχε μόλις δημιουργηθεί μια άλλη ποικιλία του μούσμουλου χάρη στην εύφορη γη και την έντονη ηλιοφάνεια της χώρας.

Στην άλλη άκρη του κόσμου, κάποια στιγμή ο θάμνος του αυτοκράτορα έβγαλε κι αυτός κάτι. Πολύχρωμα άνθη, όμορφα φύλλα, έντονα χρώματα. Μόλις είχαν βγει τα πρώτα τριαντάφυλλα στην Κίνα. Λένε. Προσπαθώ να φανταστώ την αντίδραση του αυτοκράτορα μετά από αυτό. Ελπίζω να μην είχε τύψεις τουλάχιστον.

Πως σου φάνηκε αυτή η ιστορία; Έχεις βρεθεί στην Πορτογαλία; Στείλε μου τις απαντήσεις σου στο Instagram @grecontrek ή Twitter @grecontrek

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Μάλμε (Σουηδία)

Σε μισή ώρα από την Κοπεγχάγη με τρένο, χωρίς έλεγχο διαβατηρίων. Μια πόλη που μπορεί να μην έχει την αίγλη της πρωτεύουσας της Δανίας αλλά είναι μια καλή ευκαιρία αν βρεθείς να πάρεις γεύση Σουηδίας. Την επισκέφτηκα τέτοια περίοδο κιόλας πέρσι.

Βιβλίο που διάβασα πρόσφατα 📚

Μετά από καιρό, δε θα σου γράψω για κάποιο που μόλις ολοκλήρωσα. Σου είπα ότι ο χρόνος ήταν περιορισμένος και το εννονούσα. Όμως, ανάμεσα στα διάφορα κενά των αναγκαίων «κακών» μετακινήσεων, των αναμονών σε πλοία και μετρό, είχα ένα βιβλίο στην άκρη να ασχολούμαι.

«Ο ταξιδιώτης», όπως είναι ο τίτλος του, αποτελεί λογοτεχνικό ντοκουμένο του 1939 σε μορφή μυθιστορηματικής μαρτυρίας για την λεγόμενη «Νύχτα των Κρυστάλλων». Για καιρό θεωρούνταν χαμένο, μέχρι που κάποιος το ανακάλυψε στη Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη και το έφερε ξανά στο φως της δημοσιότητας.

Η ιστορία γυρνάει γύρω απο τόν Ότο Ζίλμπερμαν, έναν Εβραίοεπιχειρηματία και διακεκριμένο μέλος της κοινωνίας, ο οποίος χάνει το σπίτι και την επιχείρησή του εξαιτίας των πογκρόμ του Νοεμβρίου του 1938. Μ' έναν χαρτοφύλακα γεμάτο χρήματα, που κατάφερε τελευταία στιγμή να διασώσει, προσπαθεί να περάσει παράνομα τα σύνορα, αλλά αποτυγχάνει και αναζητά καταφύγιο στα τρένα. Κι έτσι αρχίζει να ταξιδεύει ασταμάτητα, χωρίς προορισμό…

Γιατί να διαβάσεις αυτό το βιβλίο;

Μέχρι τη σελίδα που έχω διαβάσει, νιώθω να βρίσκομαι σε μια συνεχή καταδίωξη. Αν σου αρέσουν τα βιβλία με σασπένς και λιγο θρίλερ μυστηρίου, το συγκεκριμένο θα σου τραβήξει το ενδιαφέρον. Το πως τελειώνει, ελπίζω να το μάθω σύντομα.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Τα αρχαία μνήμεια της Ελλάδας ζωντανεύουν… μέσω AR των Google Maps

Πώς έφτασε η αρχαία Κόρινθος στην Κορέα;

Θες να μάθεις μια ξένη γλώσσα αλλά πελαγώνεις στην ιδέα ότι θα πρέπει να ανοίξεις γραμματικές και λεξικά; Γιατί δε μαθαίνεις μέσα από ταινίες και σειρές;

Πλήθος κόσμου ξεκινάει να τραγουδάει Queen… ενώ βρίσκεται σε live των Green Day. Ανατριχίλα!

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε! Βάλε λοιπόν ένα κομμάτι να σου φτιάξει τη διάθεση κι ας ψηνόμστε στους 30+ βαθμούς.

Μέχρι την επόμενη φορά,