Γύρισα και λιώνω από τη ζέστη.

Πριν από δύο εβδομάδες σας αποχαιρετούσα για ένα ταξίδι στην Πορτογαλία με κοντομάνικα και αμάνικα στο backpack. Τελικά κατέληξα να γυρνάω με μακρυμάνικο πουκάμισο τα βράδια. Ειρωνία.

Άλλη φάση η χώρα που βρέχεται από τον Ατλαντικό και άλλος κόσμος η Μεσόγειος. Στην Ελλάδα να ψήνονται με καθημερινά σχεδόν 40ρια και στην άλλη άκρη της Ιβηρικής χερσονήσου να κουμπώνουμε τα μακρυμάνικα για να μην την αρπάξουμε. Όνειρο.

Είδα πολλά, φωτογράφισα ακόμα περισσότερα, δοκίμασα αρκετές γεύσεις, γέμισα εικόνες και εμπειρίες. Φυσικά και ιστορίες. Κι άντε να μοιραστώ ξανά άλλη μια.

Βλέπεις, όταν κάποια μέρα επισκεφτείς κι εσύ την μικρή αλλά πανέμορφη αυτή χώρα, μπορεί να πάρει το μάτι σου ένα κοκοράκι. Σε μπρελόκ, σε μαγνητάκια, σε καρτποσταλ και πετσετάκια. Αλλά που οφείλεται αυτή η αγάπη στα πετεινάρια;

Που λες, ο θρύλος λέει ότι κάπου εκεί στα μέσα του 15ου αιώνα, σε μια πόλη ονόματι Μπαρσέλος συνέβη ένα τρομερό έγκλημα που συντάραξε τη μικρή εκεί κοινωνία. Ο κόσμος θορυβήθηκε κι όλοι φοβόντουσαν να βγουν έξω από τα σπίτια τους.

Την ίδια περίοδο, έτυχε να βρεθεί στην πόλη ένας προσκυνητής που ακολουθούσε έναν από τους γνωστούς προσκυνηματικούς δρόμους προς το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα (το δρόμο του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα στην Ισπανία) γιατί μάλλον είχε κάνει τάμα. Φτωχός, με ελάχιστα υπάρχοντα, βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Εύκολο θύμα.

Τον πιάνουν οι κάτοικοι και αρχίζουν να τον περνάνε από ανάκριση. «Ποιός είσαι, τι θέλεις εδώ, γιατί βρίσκεσαι στυν πόλη μας μας, μήπως εσύ έκανες αυτό το τρομερο έγκλημα;»

Ο,τι και να έλεγε ο προσκυνητής, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Οι ντόπιοι που είχαν ήδη βγάλει ετυμηγορία: θάνατος με κρέμασμα.

Ο προσκυνητής απαιτεί να δικαστεί, όπως ορίζει ο νόμος της πόλης. Έτσι, τον σέρνουν στο σπίτι του αφέντη/δικαστή, ο οποίος εκείνην την ώρα απολάμβανε το γεύμα του: κόκορα (μπορεί κρασάτο) με πατάτες.

Τι κι αν προσπαθούσε να εξηγήσει στον άρχοντα, τι κι αν υποστήριζε την αθωότητά του, η ποινή δεν έμοιαζε να αλλάζει. Στα μάτια όλων ο προσκυνητής ήταν ο μεγάλος ένοχος.

Τότε αυτός, με όση δύναμη και τόλμη υπήρχε μέσα του, σίγουρος για την αθωότητά του φώναξε στον δικαστή: «Η αθωότητά μου θα αποδειχθεί ακόμα κι αν με οδηγήσεις στην καταδίκη μου. Τότε ο κόκορας που έχεις στο πιάτο σου θα λαλήσει, τρανή απόδειξη ότι λέω την αλήθεια».

Γέλια και κοροϊδίες από τον περίγυρο των ντόπιων που δεν πίστεψαν λέξη από όσα είχε μόλις πει. «Και εγκληματίας και πότης» θα σκέφτηκαν και τον έσυραν στην κρεμάλα. Να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα.

Κι ενώ το σκοινί είχε περαστεί στο λαιμό, τη στιγμή που ο προσκυνητής θα έχανε τη γη κάτω από τα πόδια του, ο κόκορας τινάχτηκε από το τραπέζι και άρχισε να κρωζει.

Ταράχτηκε ο άρχοντας, ταράχτηκαν και οι ντόπιοι και ελευθέρωσαν τον προσκυνητή άρον άρον. «Θαύμα θαύμα, έλεγε την αλήθεια ο άνθρωπος κι εμείς πήγαμε να διαπράξουμε άλλο έγκλημα».

Κι έτσι ο κόκορας έγινε σύμβολο αντίστασης στις δυσκολίες της ζωής, ο κόκορας του Μπαρσέλος τον αποκαλούν, υπάρχει πλέον σε κάθε πόλη της Πορτογαλίας (πιθανόν και σε κάθε σπιτικό). Οπότε, όταν πας εκεί ή αν είχες πάει και δεν ήξερες τι εστί το κοκκορι με το κόκκινο λειρί, ορίστε.

Πως σου φάνηκε αυτή η ιστορία; Λες να ήταν μούφα τελικά ; Στείλε μου μήνυμα μετις απαντήσεις σου ή ο,τι άλλο θες στο Instagram @grecontrek ή Twitter @grecontrek

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Ικαρία

Εκεί που ο χρόνος σταματά, εκεί που οι έγνοιες παύουν να υφίστανται, εκεί που η φράση «όλα θέλουν τον καιρό τους» παίρνει σάρκα και οστά, αυτή είναι η Ικαρία. Σίγουρα έχεις ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, τροφές που υπόσχονται ευεξία και πανηγύρια με τη σέσουλα. Αλήθεια είναι. Καιρός να πας.

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Φαντάσου να σε καλούν σε ένα εστιατόριο που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο νησί. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Και η συμμετοχή κοστίζει ένα χιλιάρικο, γιατί δεν είναι μόνο το φαγητό αλλά ολόκληρη η εμπειρία που πρόκειται να ζήσεις. Αλλά αυτή η εμπειρία επρόκειτο να σου αλλάξει τη ζωή.

Αυτό είναι το στορι για «Το Μενού» . Σε αυτόν τον κόσμο λοιπόν ένα νεαρό ζευγάρι ταξιδεύει σε ένα νησί για να δοκιμάσει τα πιάτα ενός exclusive εστιατορίου, όπου ο σεφ έχει ετοιμάσει ένα εντυπωσιακό μενού, με αρκετές εκπλήξεις που θα τους κόψουν την ανάσα. Κυριολεκτικά.

Βέβαια, όπως ο σεφ δε θέλει να αποκαλύψει το μυστικό που κάνει τα πιάτα του να ξεχωρίζουν, έτσι κι εδώ όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο πιο εύκολα θα απολαύσεις αυτήν την ταινία. Έχε μόνο στο νου σου ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια ιστορία εκδίκησης. Για το θάνατο της ίδιας της Τέχνης σε κάθε μορφής της.

Γιατί να δεις αυτή την ταινία;

Επειδή σου αρέσουν οι ταινίες με αναφορά στην πραγματικότητα που ζούμε και αυτές που επιμένουν να σχολιάζουν τα κακώς κείμενα. Με κραυγαλέα κυνικό χιούμορ και στιγμές αγωνίας για να μη βαρεθείς κιόλας. Α, και το φαγητό, βεβαίως βεβαίως.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Ίσως η ωραιότερη ΑΙ διασκευή τραγουδιού που έχω ακούσει. Άποψη μου.

Μακάρι να έχουμε τέτοια κέφια κι εμείς στα γεράματα.

Αυτό το κτίριο μου θυμίζει επεισόδια στο Roadrunner.

Μια ετήσια γιορτή στο Νεπάλ, όπου ντόπιοι γίνονται… γουρουνάκια!

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Υπήρχε περίπτωση να πάω Πορτογαλία και να μην επιστρέψω με κάτι; Πέρα από μερικά κρασιά, pastel de nata και έξτρα μαύρισμα, μου έχει κολλήσει κι αυτό το κομμάτι. Δυνατό beat.

Μέχρι την επόμενη φορά,